Γενικά για την Ανεμοπορία



«Κάποτε, το όνειρο του ανθρώπου να πετάξει εθεωρείτω ουτοπία. Ήταν αδιανόητο ο άνθρωπος να νικήσει τη δύναμη της βαρύτητας και να ζήσει για λίγο σαν τα πουλιά, ελεύθερος στον ουρανό, και μακριά από δυνάστες και σύνορα. Σήμερα, ζούμε ένα θαύμα, το αποτέλεσμα μιας εκπληκτικής έμπνευσης μου μετέτρεψε το εμπόδιο σε κινητήρια δύναμη. Έχουμε στα χέρια μας μια πτητική συσκευή με την οποία μπορούμε να μετατρέψουμε το βάρος σε πλεονέκτημα χάρις το οποίο να μπορούμε να ταυτιστούμε με το αέρινο στοιχείο. Αυτή είναι μια φιλοσοφική πλευρά. Όπως όμως πάντα συμβαίνει, η θεωρία και οι φιλοσοφίες θέλουν αρκετή πρακτική δουλειά μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Χρειάζεται διαρκής ανανέωση της γνώσης και ακούραστη πρακτική προσπάθεια για να φτάσουμε σε επίπεδο να μπορέσουμε να μιμηθούμε τα πουλιά, και να αντικαταστήσουμε τη λέξη πετάω με τη λέξη ΠΕΤΑΩ.

Το απόλυτο στην εξέλιξη ενός ανεμοπόρου, μπορεί να έρθει μέσα από την επίτευξη μιας πτήσης απόστασης. Η εμπειρία στη μελέτη των τοπικών καιρικών συνθηκών, η καλή γνώση της τοπικής γεωγραφίας, ο καλός χειρισμός της πτητικής συσκευής, η σωστή οργάνωση και υλική αλλά και σωματική προετοιμασία, η γνώση θεμάτων επιβίωσης αλλά και φυσικά η τύχη , αποτελούν παραμέτρους που είναι όλες σε κάποιο βαθμό απαραίτητες για πετύχουμε μια μεγάλη πτήση.

Πρέπει να βρεθεί ο σωστός άνθρωπος, στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Σαν να τραβάς μια κορυφαία φωτογραφία καθώς έτυχε να βρεθείς εκεί που πρέπει τη σωστή στιγμή και να είσαι έτοιμος να το κάνεις.»1

Βαγγέλης Τσούκας

 

 

 

 

1. Από το βιβλιο μου για το Cross Country, το οποίο είναι διαθεσιμο στο amazon.com
 

​Ιστορία

​
(Club του Cambridge)
Το σπορ της ανεμοπορίας στην ουσία αναπτύχθηκε μετά από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, σαν το αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών, που εξανάγκασαν σε αυστηρούς περιορισμούς στην αεροπορική βιομηχανία της Γερμανικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Για το λόγο αυτό, και ενώ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο υπήρξε σημαντική ανάπτυξη στην αεροπορία και την αεροναυπηγική, οι Γερμανοί εστίασαν το ενδιαφέρον τους στο να αναπτύξουν ανεμόπτερα χωρίς μηχανή, τα οποία προσπάθησαν διαρκώς να βελτιώνουν σε σχέση με τις επιδόσεις, την κατασκευή και την αποτελεσματικότερη πτήση τους, ανακαλύπτοντας τα μυστικά αυτού του μαγικού κόσμου μέσα στον οποίο εμείς βρεθήκαμε σήμερα. Τεχνικές με τις οποίες ήταν δυνατή η εκμετάλλευση των φυσικών δυνάμεων και φαινομένων που μεταφέρουν ενέργεια δια μέσω της ατμόσφαιρας, και που έκαναν δυνατή την πτήση, όλο και ποιο γρήγορα, όλο πιο πμακρυά και όλο και ψηλότερα.
Καθώς το θέμα της διατήρησης της επαφής των Γερμανών με την πτήση ήταν πλέον μια εθνική υπόθεση, η κυβέρνηση υποστήριξε σθεναρά το ενδιαφέρον της τοπικής κοινωνίας για αυτό το είδος πτήσης, με αποτέλεσμα κάποια σημαντικά επιτεύγματα για την εποχή, όπως:
• Το 1937 να υπάρχουν 50.000 Γερμανοί ανεμοπόροι.
• Το πρώτο πρωτάθλημα ανεμοπτέρων στη Γερμανία πραγματοποιήθηκε στο Wasserkuppe το 1920 και διοργανώθηκε από τον Oskar Ursinus.
• Η μεγαλύτερη πτήση ξεκίνησε από διάρκεια 2 λεπτών και παγκόσμιο ρεκόρ απόστσης τα 2 χιλόμετρα, αλλά μέσα σε 10 χρόνια αυτά είχαν εκτοξευτεί δρααματικά:
• Το 1931, ο Gunther Grönhoff πέταξε σε απόσταση 272 χιλιομέτρων στο μέτωπο μια καταιγίδας από το Μόναχο στο Kadaň στη Δυτική Τσεχοσλοβακία

 

Κατά τη δεκαετία του 1930, η ανεμοπορία άρχισε να εξαπλώνεται σε πολλές ακόμη χώρες.  Δεν θα ξεχάσω όταν βρέθηκα στο αεροδρόμιο της Λιουμπλάνα στη Σλοβενία στις αρχές της Δεκαετίας του 2.000 σαν μέλος της Ελληνικής Εθνικής Ομάδας που Συμμετείχε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παραπέντε, όταν κοιτώντας πάνω από το κεφάλι μου παρατήρησα να κρέμεται από το ταβάνι του σύχνρονου αεροδρομίου ένα παλαιό ξύλινο ανεμόπτερο. Μου έκανε εντύπωση και πήγα κοντά να το παρατηρήσω, όταν παρατήρησα την ταμπέλα με τις πληροφορίες για το συγκεκριμένο τύπο που είχε στον τοίχο. Δυστυχώς δεν κράτησα το μοντέλο του ανεμοπτέρου αυτού, αλλά το ότι πετούσαν 400 σαν αυτό στη Σλοβενία μέσα στη δεκαετία του 30, από 2.000 ανεμοπόρους. Έμεινα άναυδος απέναντι στη συνειδητποίηση αυτής της πληροφορίας, σκεπτόμενος ότι σήμερα, αυτή η χώρα έχει ακόμη αντίστοιχο αριθμό ανεμοπόρων και 5.000 άτομα πετάνε με παραπέντε, ένα ποσοστό εξαιρετικά υψηλό για το 1.800.000 του πληθυσμού της χώρας.
Στην πορεία, οι απορίες μου λύθηκαν όταν πέταξα στα τασκ του αγώνα, όπου διασχίζοντας το δυτικό κομμάτι της χώρας από το Tolmin μέχρι τα σύνορα με την Αυστρία (Bovec κλπ), σε κάθε διαδοχικό χωριό έβλεπα μικρά χορτάρινα αεροδρόμια με ανεμόπτερα τράικς, υπερελαφρά, ελεύθερη πτώση. Μια χώρα παιδική χαρά σε ένα τερέν που δεν χόρταινες να θαυμάζεις.
Ξανά πίσω στη μιρή μας ιστορία...
Το καλοκαίρι του 1936, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών, η ανεμοπορία ήταν ένα σπορ επιδείξεων, ενώ υπήρχε προγραμματισμός να γίνει Ολυμπιακό άθλημα στους αγώνες του 1940. Ενα συγκεκριμένο ανεμόπτερο το  Olympia, σχεδιάστηκε στη Γερμανία ειδικά για το γεγονός αυτό, αλλά δυστυχώς μεσολάβησε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.
Ηδη από το 1939 τα περισσότερα ανεμοπορικά ρεκόρ κατείχαν Ρώσοι, συμπεριλαμβανομένων ένα ρεκόρ απόστασης 748 χιλιόμετρα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου επήλθε μια γενικότερη καταστολή της ανεμοπορίας στην Ευρώπη, με δεδομένο μάλιστα ότι πολλοί Γερμανοί πιλότοι μετακινήθηκαν σε μαχητικά αεροπλάνα και κάποιοι ήταν και γνωστοί άσσοι της εποχής, όπως ο Erich Hartmann.
Μετά το πέρας του μεγάλου πολέμου, η ανεμοπορία δεν ξανασυνδέθηκε με του Ολυμπιακούς και αυτό για δύο κυρίως λόγους:
1. Ο περιορισμένος αριθμός των ανεμοπτέρων
2. Η μη επιτυχημένη προσπάθεια να συμφωνήσουν οι εμπλεκόμενοι σε ένα συγκεκριμένο τύπο-μοντέλο ανεμοπτέρου που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με ενιαίο τρόπο σαν αγωνιστικό. Σύμφωνα με την πεποίθηση που υπήρχε τότε, μια τέτοια επιλογή θα καθυστερούσε την τεχνολογική ανάπτυξη στα ανεμόπτερα.
Περιστασιακά έχουν ξαναγίνει προσπάθειες η ανεμοπορία να γίνει και Ολυμπιακό άθλημα από την Fédération Aéronautique Internationale (FAI), αλλά αυτό απορρίφθηκε με τη λογική ότι δεν θα έχει ενδιαφέρον για το ευρύ κοινό.
Σε πολλές χώρες κατά τη δεκαετία του 1950 ένας μεγάλος αριθμός εκπαιδευμένων πιλότων ήθελε να συνεχίσει να πετάει. Πολλοί από αυτούς ήταν άνθρωποι της αεροπορίας γενικά, συμπεριλαμβανομένων μηχανικών, αεροναυπηγών, σχεδιαστών, που συνδυάζοντας αυτές τις ικανότητες μπορούσαν να σχεδιάσουν, να κατασκευάσουν και να πετάξουν ανεμόπτερα. Πολλοί από αυτούς δημιούργησαν clubs και κατασκευαστικές εταιρίες, πολλά από τα οποία ακόμη υπάρχουν με δραστηριότητα. Αυτό ενεργοποίησε πάλι την ανάπτυξη τόσο της τεχνολογίας των ανεμοπτέρων όσο και της ανεμοπορίας σαν τεχνικής αλλά και σαν αθλήματος με μαζικότερη συμμετοχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανάπτυξη του Soaring Society of America από 1,000 σε 16,000 μέλη μέχρι το1980. Ο μεγαλύτερος αριθμός των πιλότων, η καλύτερη γνώση και η βελτιωμένη τεχνολογία εξώθησε τα ρεκόρ σε νέα επίπεδα:
• Το προπολεμικό ρεκόρ ύψους διπλασιάστηκε τη δεκαετία των 50,
• Η πρώτη πτήση 1,000χιλιομέτρων έγινε πραγματικότητα το 1964.
Νέα υλικά όπως ίνες γυαλιού και Carbon, Νέα σχήματα πτερύγων και αεροτομών, ηλεκτρονικά όργανα, GPS, Βελτιωμένες προβλέψει καιρού, οδήγησαν στην επίτευξη πτήσεων που κάποτε θα φανόντουσαν εξωπραγματικές:
Σήμερα εκατοντάδες πιλότοι έχουν επιτύχει πτήσεις άνω των 1,000 χιλιομέτρων. Αν και δεν υπάρχουν Ολυμπιακοί, υπάρχουν οι World Gliding Championships. Ο πρώτο έγινε στο Samedan το 1948. Από το τέλος του β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πραγματοποιούνται κάθε δύο χρόνια. Σήμερα υπάρχουν 6 κατηγορίες ανεμοπτέρων που συμμετέχουν με αυτές άνδρες και γυναίκες, και δύο κατηγορίες junior.
Στατιστικά
Με βάση τα παγκόσμια στατιστικά, και προφανώς λόγω ιστορίας, οι Γερμανοί πιλότοι ανεμοπτέρων αντιπροσωπεόυν σήμερα το 27% του παγκόσμιου συνόλου, ενώ τρεις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες βρίσκονται σε αυτή τη χώρα. Καθώς όμως τα θερμικά είναι παρόμοια παντού, σήμερα παγκοσμίως το σπορ έχει αναπτυχθεί δραματικά, έχοντας ξεπεράσει τις 110.000 πιλότους παγκοσμίως και τα 33.000 ανεμόπτερα, τουλάχιστον πολιτικά, γιατί υπάρχει και απροσδιόριστος αριθμός στρατιωτικών.
Πολλά clubs, «προσυλιτίζουν» κόσμο, προσφέροντας πτήσεις εθισμού και έλκοντας νέα μέλη, γεγονός που τα ενισχύει οικονομικά, και είναι σημαντικό για αυτά να αναπτύσουν τους ανεμοπόρους που θα πάρουν τη σκυτάλη στις επόμενες γεννιές.